Piwo

Niskoalkoholowy napój (3-6%), otrzymywany ze słodu jęczmiennego oraz wyciągu chmielowego (tzw. brzeczki piwnej) i fermentowany przy użyciu wyselekcjonowanych szczepów drożdży.

Historia i pochodzenie

Nazwa tego napoju w języku polskim wywodzi się od prasłowiańskiego słowa „pivo”, które znaczy tyle co napój. Najstarsze ślady pochodzenia piwa obecne są na terenach dorzecza Eufratu i Tygrysu, gdzie 4000 lat p. n. e. rozwijała się kultura Sumerów. Od nich tradycję przejęli Babilończycy, którzy wynaleźli sposób warzenia piwa z jęczmienia, pszenicy i orkiszu. Najstarszy browar pochodzi z 3700 r. p. n. e. i znajduje się w Egipcie. Starożytni Egipcjanie spożywali piwo z chlebem i składali je jako dar dla zmarłych. Piwo warzyli również Galowie, Celtowie i Iberyjczycy na terenie Cesarstwa Rzymskiego. W średniowieczu piwo było popularnym napojem prawie w całej Europie za sprawą kultury chrześcijańskiej. Mnisi początkowo warzyli napój na własne potrzeby, a później zaczęli je sprzedawać. Przemysł piwny spowodował stosowanie różnych dodatków do piwa i tym sposobem jednym z podstawowych składników stał się chmiel. Takie piwo największą popularność zyskało w XVI wieku. Postęp techniczny zapoczątkowany w XVIII wieku i wynalezienie metody fermentacji przy pomocy drożdży udoskonaliło produkcję piwa. Rdzenni mieszkańcy krajów Ameryki Południowej i Środkowej do produkcji piwa od wieków pod wpływem tradycji używają śliny w procesie fermentacji piwa, ponieważ zawarty w niej enzym, amylaza ślinowa, rozkłada skrobię zawartą w ziarnach zbóż. W Ameryce Południowej z kukurydzy wytwarza się w ten sposób chichę, a w Ameryce Środkowej z manioku – masato.

Podział

Piwa górnej fermentacji

Podczas fermentacji w temperaturze 25 stopni Celsjusza, drożdże osadzają się na górze beczki. Do tej grupy należą piwa typu: stout, ale, bitter, piwo pszeniczne, porter, piwo trapistów, altbier, kölsch.

Piwa dolnej fermentacji

Podczas fermentacji w temperaturze ok. 5 stopni Celsjusza drożdże osadzają się na dnie beczki. Do tej grupy należą piwa typu: pilzner, lager, porter bałtycki, koźlak.

Zastosowanie

Piwo ma szerokie zastosowanie w kuchni. Przyrządza się z niego zupę piwną, powszechną w kuchni staropolskiej pod nazwą gramatka. Można je dodać do ciasta naleśnikowego, do potraw mięsnych czy karpia.

Właściwości

Chociaż piwo to alkohol, przypisuje się mu właściwości lecznicze. Chmiel dodawany do napoju posiada właściwości bakteriobójcze i przeciwnowotworowe ze względu na zawartość żywic: humuliny i lupuliny. Humulina łagodzi podrażnienia pęcherza moczowego, uspokaja i pobudza apetyt. Lupulina zawiera olejek eteryczny wykorzystywany w leczeniu nerwic wegetatywnych i zaburzeń pracy serca oraz zapobiegający skurczom jelit. Chmiel od dawna stosowany był w medycynie ludowej przy niestrawności, schorzeniach nerek, nerwobólach, zaburzeniach przemiany materii. Piwo pobudza pracę układu trawiennego, dlatego poleca się je do tłustych potraw. Zapobiega cukrzycy. Działa moczopędnie i antybakteryjnie na układ moczowy. Lekarze zalecają jego picie przy kamicy nerkowej. Piwo jest wysokokalorycznym napojem bogatym w liczne sole mineralne: potas, fosfor, magnez, wapń, sód. Jest źródłem witamin z grupy B: B1, B2, PP, B12, które obniżają napięcie mięśniowe i pozwalają ukoić nerwy. Picie piwa zaleca się przy zaburzeniach snu. Płukanka do włosów z użyciem piwa sprawi, że staną się one zdrowe i lśniące, a skóra głowy przestanie się zbytnio przetłuszczać.