Moje Indie - Bombaj !!!

Wykonanie

Wszelkie informacje pochodzą z mojej pracy licencjackiej !!!!
Rozdział IV. Wybrany region Subkontynentu Indyjskiego – BOMBAJ
4 . 1. Bombaj
Bombaj to główny ośrodek przemysłowo-handlowy liczący około 10 milionów mieszkańców. Jest to miasto portowe. Jest także głównym ośrodkiem kinematografii, tak zwaną stolicą indyjskiego kina. Najbogatsza stolica stanu Maharasztra dzięki odkrywce złóż ropy naftowej i kinematografii. Jest to fantastyczne żywiołowe miasto, pełne energii, tak zwany wir chaosu. Leży ono na zachodnim wybrzeżu Indii. Miasto zostało wzniesione na siedmiu wyspach, które zamieszkiwało ubogie plemię rybackie Koli. (Bruyn, Bain, Allardice, Joshi, 2010)
4 . 2. Tygiel kulturowy
Można tu spotkać wiele kultur jak i styli architektonicznych-wielki tygiel kulturowy. Żadne inne miasto w Indiach nie jest tak wymieszane kulturowe jak Bombaj, tutaj każdy zachowuje swoje tradycje, stroje i obyczaje, jest to z pewnością bardzo ciekawe zjawisko antropologiczne. Na ulicach zobaczymy Hindusów, Żydów, Parsów, Chrześcijan, Buddystów, Muzułmanów i Dźinistów. Nie powinno też nikogo zdziwić pojawienie się na ulicach rodowitych Cyganów. Bardzo łatwo ich rozpoznać, a w szczególności kobiety, ponieważ ich szyje, dłonie i kostki opływają złotem. Tutejsi mieszkańcy posługują się własnym językiem jakim jest mowa bombajska-mieszanka hindi i urdu. Jeżeli chodzi o wyznanie to przeważa zdecydowanie hinduizm. (Carriere, 2009)
4.3. Wielkie Boom !!!
Bawełniany boom
To właśnie Bombaj jest największym producentem tkanin bawełnianych i eksporterem surowej bawełny. Niesie to ze sobą duże korzyści, ponieważ zakłady włókiennicze zapewniają tysiące miejsc pracy. A wszystko to dzięki połączeniu bagiennych wysp na przełomie XVII i XVIII wieku. W drugiej połowie XIX wieku po oddaniu terenów wyspy Koronie Brytyjskiej przez Kampanie Wschodnioindyjską, powstał tu przemysł tekstylny napędzany przez silniki parowe. Do końca stulecia miasto uzyskało połączenie z Indiami Środkowymi oraz Północnymi. W późniejszym czasie doszło także do utworzenia linii z Indiami Wschodnimi. I tak oto na początku XX wieku Bombaj przeobraził się w główny ośrodek przemysły bawełniczego. Duży wpływ ma to iż Bombaj posiada port, co umożliwia wodny transport surowego włókna.
Boom filmowy
Bombaj to miasto narodzin indyjskiej kinematografii. Jako jedyne miasto w całej Azji, posiada największa liczbę kin. Rocznie produkuje się tutaj ponad tysiąc filmów. Kino Bollywoodzkie cieszy się ogromną popularnością na całym świecie, co stanowi 25% dochodów z eksportu. Obliczono także iż dziennie kino indyjskie ma około 80 milionów widzów z całego świata. Liczba zarejestrowanych aktorów to ponad 30 tysięcy, nie licząc tu kilkuset tysięcy statystów. (Rzeczpospolita, 2008)
Boom ludnościowy
W drugiej połowie XX wieku w Bombaju miał miejsce ogromny boom ludnościowy, z tego faktu iż to właśnie w tym czasie napłynęło tu mnóstwo imigrantów z całych Indii.
4 . 44 . 4. Punkty zainteresowania turystycznego w Bombaju
Brama Indii
Najsławniejszy monument miasta Bombaj to początek trasy każdego turysty pragnącego zwiedzić miasto. Wzniesiony w formie łuku triumfalnego by upamiętnić wizytę Króla Jerzego V i Królowej Mary podczas jego koronacji na cesarza Indii w Delhi w 1911 roku. Posiada cztery wieże i zawiłą, rzeźbioną w żółtym bazalcie kratownicę. Dzisiaj widać na łuku wpływy indyjskiej sztuki. Za łukiem znajdują się schody wiodące ku wodzie. To tu można skorzystać z wycieczki po porcie Mumbaj wsiadając do małej łodzi motorowej. Większość ruchu turystycznego skupia się na tych rejonach Bombaju. Obiekt ten jest ulokowany na południowym wybrzeżu miasta. Łuk ma wysokość 26 metrów i wykonany jest ze zbrojonego betonu i żółtego bazaltu. Jest utrzymany w stylu Saraceńskim z elementami sztuki Muzułmańskiej XVI wiecznego Gujaratu. Jedno z najcenniejszych dzieł sztuki i obiektów kraju. Przekraczając łuk pierwsze co rzuca się w oczy to przepiękna zatoka i port, z którego podróżuje się w kierunku wyspy Elephanta. Pierwszy kamień rozpoczynający budowę łuku położył Gubernator Bombaju 31 marca 1913 roku.
Mówi się o podobieństwie łuku triumfalnego w Bombaju z tym we Francji, Arc de Triomphe. Konstrukcja została formalnie ukończona i otwarta w 1924 roku. Mierzy 29 metrów szerokości i 14 wysokości. Zaprojektowana przez szkockiego architekta Georga Wittet'a (1878-1926), który pomagał popularyzować indo-saraceńskie style w architekturze i przeplatał je z gotykiem i elementami sztuki muzułmańskiej. Zaprojektował on również pobliskie muzeum Księcia Walii, Szpital im Króla Edwarda, Instytut Nauk oraz wiele innych obiektów. Ostatni brytyjscy żołnierze opuścili Indie symbolicznie przekraczając ten łuk w lutym 1948 roku. Od tamtej pory stał się on symbolem Bombaju, finansowej stolicy Indii. Pomimo swojej astronomicznej ceny i poświęcenia włożonego w jego konstrukcję, musiano go okroić z deptaku nominalnie mającego wieść do łuku. Nad całością budowy sprawowało piecze Gammon India Limited. (Johnson, 1998)
Hotel Taj Mahal Palace & Tower
Znajdujący się tuż za Wrotami Indii został wzniesiony 109 lat temu, czyli 1903 roku. Jego twórcą był wybitny indyjski przemysłowiec Jamshedji Tata (założyciel TATA GROUP - www.tata.com). Pod koniec XIX wieku Tata publicznie ogłosił plany budowy hotelu, gdyż wtedy w Bombaju pozostałe hotele pozostawiały wiele do życzenia. Taj Mahal Palace miał na celu przyciągnąć turystów z całego świata i odświeżyć wizerunek samego miasta. Początkowo pan Tata spotkał się z liczną krytyką, nawet ze strony rodziny, ponieważ nikt nie wierzył, że jego plan może się ziścić. Jednak mimo tego przemysłowiec się nie poddał i do końca był wierny swojej wizji wybudowania najbardziej luksusowego hotelu w Bombaju. Prace nad budową hotelu ruszyły już w 1898 roku i trwały one 5 lat. Od momentu otwarcia hotel Jamshedji Taty w bardzo szybkim tempie stał się liderem wśród bombajskich hoteli. Zyskał sobie duże poparcie, gdyż jego twórca budował go z myślą by zaprotestować przeciwko polityce „tylko dla białych”, którą stosowano w tamtejszym czasie w Bombaju. Hotel taj Mahal Palace był także twierdzą Indyjskiego Ruchu Wyzwolenia. Zarówno Jinah, przyszły lider Pakistańczyków i Naidu-przewodniczący indyjskiego kongresu narodowego, równocześnie tam urzędowali. W 1947 słynny Taj Mahal Palace, znajdujący sie w Bombaju, był miejscem spotkań założycieli ruchu niepodległościowego, miejscem, w którym narodziła się sama idea. Popyt na miejsca w hotelu stał się tak ogromny, że Tata postanowił go powiększyć. Dobudowano do niego w 1973 roku 20 piętrową wieżę, na miejscu której znajdował się stary hotel, który wyburzono. Wtedy właśnie hotel otrzymał nazwę Taj Mahal Palace & Tower. W hotelu od momentu powstania gościła światowej sławy śmietanka między innymi: zespół The Beatles, Bill Clinton, Książę Karol, Mick Jagger, Angelina Jolie, David Rockefeller, Barrack Obama oraz wieli innych. Nie brakuje w nim także pobytu naszej polskiej arystokratki Beaty Tyszkiewicz, która spędziła w hotelu niezapomniane chwile, podczas swojej osiemnastomiesięcznej przygody jako aktorka z kinem bollywoodzkim . W przeciągu minionego stulecia hotel Taj Mahal Palace & Tower zgromadził w swych zbiorach liczne artefakty. Kolekcje, które się w nim znajdują są bardzo zróżnicowane. Ogromne wrażenie robią liczne zbiory dzieł sztuki, jak i obrazów. Sufity zdobią przepiękne masywne belgijskie żyrandole. Nie brakuje w tym hotelu sztuki plemiennej oraz efektownych krzeseł wykonanych w stylu angielskim. Taj Mahal Palace & Tower jest zbiorowiskiem mnóstwa artystycznych stylów, także tych współczesnych. Przygotowania do obchodów setnych urodzin hotelu rozpoczęto już pod koniec roku 1990. Prowadzono w tym czasie kompletna renowację budynku i wnętrz, w której brali udział architekci z całego świata. I tak oto po zakończeniu odnowy w setną rocznicę hotel mógł się pochwalić świeżym wyglądem. Powstały nowe restauracje oferujące klientom jeszcze większą fuzję smaków. Pokoje zostały pięknie odrestaurowane oraz hol główny. Wszyscy byli przekonani, że taki trud pracy i ogromny wkład pieniędzy posłuży na kolejne 100 lat. Niestety po pięciu latach hotel przejęli terroryści, którzy całkowicie zniszczyli budynek, przy czym w tym ataku terrorystycznym zostało ciężko rannych ponad 160 osób, w tym jeden Polak, przebywał w hotelu Trident-Oberoi, tuż obok Taj Mahal Palace & Tower podczas ataków terrorystycznych. Niestety tego dnia aż 30 osób straciło życie. Oblężenie hotelu trwało 60 godzin. Osoby odpowiedzialne za ten atak oraz na kilka innych obiektów to Pakistańskie Ugrupowanie pod rządami islamskiego Laksharego Taiba. Wszyscy terroryści zostali zabici przez Indyjską Armię. Jedyny terrorysta, któremu udało się przeżyć i tak został skazany na karę śmierci przez Indyjski Sąd. Odbudowa hotelu trwała 22 miesiące i pochłonęła prawie 2 miliardy rupii, co daje w przeliczeniu na złotówki 130 milionów złotych. Do użytku oddano jednak tylko część hotelu, mianowicie 285 pokoi. Zachowano bardzo wysoki standard, doba w hotelu może nas kosztować od 600 dolarów w wzwyż. Po tym tragicznym incydencie solidnie zaostrzono środki bezpieczeństwa. (INDIE, 2011)
Meczet Haji Ali
Ulokowany na maleńkiej wysepce znajdującej się opodal wybrzeża Worli, Haji Ali Daragh jest elementem miejskiego krajobrazu. Połączone z ziemiami Mahalakshmi długą, prostą drogą, Dargah pozostaje na obrzeżach miasta, poza zasięgiem podczas przypływu. Gdy następuje przypływ poziom wody podnosi się okalając obiekt, który przypomina wówczas małą wyspę. Na uznanie zasługuje trasa spacerowa wiodąca do grobowca gdzie po obu stronach widać morze. Nakręcono tu wiele filmów. Miejsce przesycone jest duchową atmosferą i wrażenie po odwiedzeniu go utrzymuje się przez długi czas. Daragh jest dedykowany Sayed Peer Haji Ali Shah Bukhari. Miejsce spoczynku muzułmańskiego świętego jest świetnym przykładem islamsko-indyjskiej architektury. Stworzono go w 1431 roku. Fundatorem był bogaty muzułmański kupieć Sayed Peer Haji Ali Shah Bukhari. Przed pielgrzymką do Mekki oddał on cały swój majątek. Podróżował po świecie by w końcu na początku roku 1400 osiedlić się właśnie tu.
Podobnie do innych tego typu miejsc i to ma własną legendę. Mówi ona o świętym, który ujrzał biedną płaczącą kobietę na skraju drogi, dzierżącą w dłoni naczynie. Bała się powrotu do domu w obawie przed złym mężem, który zabiłby ją za to, że przypadkowo rozlała drogi, pachnący olejek. Poprosił ją by zaprowadziła go w miejsce gdzie zdarzył się wypadek, przyłożył palec do ziemi a olej z niej wytrysnął wprost do naczynia szczęśliwej kobiety, która pewnym krokiem wróciła do domu. Hali Ali wkrótce po tym incydencie miał zły sen, w którym uświadomił sobie że tym czynem skrzywdził matkę ziemię. Wkrótce po tym zachorował i umarł. Przed śmiercią zdążył poprosić zwolenników by zanieśli jego trumnę nad może Arabskie. Druga z legend głosi o śmierci Haji Ali podczas pielgrzymki do Mekki. Trumna z jego zwłokami zgodnie z legendą w cudowny sposób przydryfowała do brzegu Daragh. Wejście do kompleksu zdobione jest rzeźbieniami. Za nim marmurowy dziedziniec, miejsce głównych modlitw. Krypta wewnątrz przykryta czerwonym i zielonym chaddarem . Główna hala posiada pilary zdobione wspaniałą sztuką z wykorzystaniem luster w różnych kolorach. Kalejdoskopowy efekt idzie w parze z arabskimi wzorami symbolizującymi 99 imion Allaha.
Fontanna Flory
Znana jako „Flora Fountain” to przepiękna rzeźbiona w kamieniu fontanna znajdująca się w południowej części miasta Bombaj, a mianowicie w bombajskiej dzielnicy biznesu Fort. Została ona wzniesiona w 1864 roku przez indyjskie Towarzystwo Rolno-Ogrodnicze, ku czci gubernatora Bartle Frere, za wszystkie zasługi jakie Bombaj mu zawdzięcza. Powstała ona na miejscu, gdzie w dawnych czasach znajdował się Kościół Bombaj Fort. Architektem tejże fontanny był R. Norman Shaw, który inspirował się rzymską boginią kwiatów Florą. Była ona bowiem dla architekta usposobieniem dobrobytu i obfitości. Koszt jej budowy wyniósł ponad 47 tysięcy Rupi indyjskich. Kamień pokryto białą farbą olejną, co daje wrażenia jakby miała narzucony na siebie biały płaszcz. Spacer wokół fontanny to ogromna ulga dla turystów i ich zmęczonych ciał. Jest to więc idealne miejsce na orzeźwiający odpoczynek, dzięki tryskającym strumyczkom wody. Fontanna Flory znalazła się na Światowej Liście Dziedzictwa UNESCO, dzięki swemu ponadczasowemu pięknu. (Bruyn, Bain, Allardice, Joshi, 2010)
Wiszące Ogrody
W Indiach bardziej znane jako Perozeshah Mehta Gardens. W Bombaju jak i na całym subkontynencie indyjskim istnieje całe mnóstwo parków i ogrodów. Zostały one stworzone nie tylko ze względów estetycznych dla miasta, ale także po to aby sami mieszkańcy mieli szansę na przetrwanie. Spędzanie wolnego czasu w takim ogrodzie to ucieczka od zatłoczonego miasta i unoszących się w powietrzu oparów spalin. W tym miejscu można w spokoju odpocząć oraz powdychać świeże powietrze, co okazuje się być bardzo rzadkim zjawiskiem w miastach metropoliach. Wiszące Ogrody to bardzo urokliwe miejsce. Jest to pierwszy ogród jaki powstał w Bombaju. Został zbudowany już w drugiej połowie XIX wieku, a dokładnie prace nad budową rozpoczęto w 1880 roku. Wiszące Ogrody usytuowane są na wzgórzach Malabar, zbudowane na trzech ogromnych zbiornikach wodnych, które są w stanie pomieścić ponad 30 milionów litrów wody. Zostały one skonstruowane tak aby zapobiegać zanieczyszczeniom wody, dlatego też woda w tych zbiornikach jest pompowana do specjalnej oczyszczalni po czym zostaje rozprowadzana do miasta i nadaje się do picia. Wiszące Ogrody słynne są ze swojej wszechobecnej bujnej zieleni, która tworzy przepiękny płaszcz ogrodu. Ogród pokryty jest także żywopłotami, których kształty przybierają zwierzęcą formę dzięki czasochłonnej pracy ogrodników. Ze wzgórza można podziwiać każdego dnia panoramę miasta, oraz zapierające dech w piersiach wschody i zachody słońca.
Dworzec Kolejowy Chhatrapati Shivaji Terminus
Mówi się, że Dworzec Kolejowy Chhatrapati Shivaji Terminus został wzniesiony na miejscu dawnej świątyni, która w całości poświęcona była Hinduskiej bogini Mumba Dewi. Świątynie została zniszczona w 1317 roku przez Kutb-uda Din Kahaladźiego. Do ostatecznego i zarazem całkowitego zniszczenia po odbudowie świątyni, przyczynili się Portugalczycy w 1660 roku. Dworzec budowany był przez 10 lat. Pracę nad budową rozpoczęto w 1878 roku, a ukończono w 1888 roku. Wiktoriański-neogotycki dworzec jest projektem Fridericka Williama Stevensa. Stacja kolejowa została oficjalnie otworzona 1 stycznia 1882 roku, wtedy jeszcze stacja i dworzec nosiły nazwę Victoria Terminus, na cześć brytyjskiej królowej. Jednak sam budynek dworca otworzono 6 lat później. Budowla swoim wyglądem przypomina katedrę jak i Londyński dworzec St Pancras. Architekt nie kierował się tylko stylem neogotyckim. Czerpał on także inspiracje podczas budowy, z miejscowych tradycji architektonicznych. Dlatego też mimo wyglądu przypominającego katedrę i Londyński dworzec, ta budowla dzięki doskonałemu rozplanowaniu i rozmieszczeniu pomieszczeń daje efekt typowego Hinduskiego pałacu. Tutejsza ludność pomagająca przy budowie jak i studenci studiów artystycznych mieli swój udział w powstaniu wieli detali zdobiących dworzec. Taki wygląd zawdzięcza się także całej serii proporcjonalnych, starannie i delikatnie zdobionych łuków. Na wierzchołku Chhatrapati Shivaji Terminus umieszczona jest kamienna postać. Symbolizuje ona Postęp rozwoju techniki w budownictwie. Dowodem na to są atrybuty trzymane w ręku posagu – lokomotywa i koło. Imponujący wygląd zewnętrzny dworca to nie wszystko. Równie zachwycające jest jego wnętrze, gdzie znajduje się mnóstwo przepięknych zdobień. Każdy ozdobny detal, chociażby ten najmniejszy wykorzystany do ozdoby dworca, świadczy o czymś konkretnym. Pozostałościami po osobistościach imperium Brytyjskiego są umieszczone kamienne medaliony, które można dostrzec w zewnętrznej fasadzie. Znajduje się tutaj o wiele więcej symboli takich jak np. posągi lwów, które symbolizują cesarstwo, czy też posąg tygrysa, który jak wiadomo jest symbolem Indii – usytuowane są one tuż przy szczycie słupów przy bramie wejściowej. Obecna nazwa dworca została przemianowana w 1996 roku, ku czci założyciela XVII wiecznego stanu Maharasztra, w którym znajduje się miejscowość Bombaj. Takie postępowanie związane było z indyjską polityką zmian nazw kojarzących się kolonialną przeszłością w Indiach. Dziewięć peronów, co daje nam aż łącznie 16 torów- tyle mieści w sobie przeszklona hala dworca. Dawne Victoria Terminus obsługuje linie miejskie, linie dalekobieżne, które prowadzą do wszystkich regionów subkontynentu Indyjskiego. (INDIE, 2011) (Rzeczpospolita, 2008) (Johnson, 1998)
4 . 5. Dzielnica Czerwonych Latarni
Dzielnica czerwonych latarni znajdująca się na Falkland Road, które leży w samym sercu starego miasta Bombaju. Jest to miejsce iście piekielne. Siedziba ubogich prostytutek. Kurtyzany stoją na ulicy nawołując klientów w krzykliwych i wyzywających strojach. Tuż obok domów publicznych znajdują się liczne przychodnie wenerologiczne. Poczekalnie wypełnione są po brzegi kurtyzanami i ich klientami. Kobiety pracujące w domach schadzek najczęściej trzymane są w klatkach.
„Okratowane drzwi do pokoików prostytutek upakowane są tak gęsto, że sprawiają wrażenie rzędu klatek ustawionych wzdłuż ulicy”. (Heil, 2006)
Ich wiek to od 11 do 65 roku życia. Chociaż jeszcze jakieś 20 lat temu spotykano tu liczne gromady dziewczynek w przedziale wiekowym od 5 do 7 roku życia. To ich właśni rodzice skazywali je na ten okrutny los. Ogromną popularnością cieszą się organizowane nielegalne targi dziewic. Kupcy są skłonni zapłacić za dziewicę od 1500 do 3000 dolarów. Taka dziewczyna staje się własnością kupca. Można by zadać sobie pytanie skąd taka wysoka cena, skoro przeciętny klient płacił za stosunek z kurtyzaną od 30 do 200 rupii co daje nam w przeliczeniu na polskie złotówki od 2 do 12 złotych. Jednak skłonni są na taki wydatek jakim jest kupno dziewicy, ponieważ wierzą w to że jako istota czysta oczyści ich poprzez stosunek z ciężkich chorób wenerycznych typu syfilis czy nawet HIV. W ramach lepszego zobrazowania gorąco polecam obejrzeć film „Chameli”, reż. Sudhir Mishra. Indie 2003, oraz książkę ze zdjęciami FALKLAND ROAD: PROSTITUTES OF BOMBAY autorstwa Mary Ellen Mark, która jest wybitnym fotografem. (Mishra, 2003 [film]) (Heil, 2006)
4 . 6. Bollywood
Nawet jeżeli nikt nigdy wcześniej nie widział żadnego filmu, a raczej musicalu wyprodukowanego w Indiach, to jestem i tak święcie przekonana, że już samo słowo „Bollywood” w ciągu jednej chwili w każdym człowieku budzi takie obrazy i odczucia jak: bogactwo, egzotyka, jaskrawe kolory, taniec, śpiew i łzy. Historia tego rodzaju kina jest bardzo ciekawa i sięga początku XX wieku. Również zadziwiający jest proces jego rozwoju, dzięki któremu stało się ono najpotężniejszym liderem kina w kraju pod względem finansowym, ale także zajmuje ono czołowe miejsce na świecie jeżeli chodzi o liczbę wyprodukowanych filmów rocznie oraz liczbę sprzedawanych biletów na seanse filmowe.
Samo słowo „Bollywood” współgra z amerykańskim przemysłem filmowym czyli Hollywood-jedna z dzielnic miasta Los Angeles, główny ośrodek amerykańskiej kinematografii. Po raz pierwszy nazwy Bollywood użyto w 1970 roku, mimo iż przemysł filmowy funkcjonował i powstał dużo wcześniej. Nazwa ta została wymyślona przez jednego krytyka filmowego, który bardzo chciał aby filmy produkowane w jego ojczystym kraju stały się mocną konkurencją dla całego Hollywood’u. Nowa nazwa bardzo spodobała się mieszkańcom Indii, co w efekcie końcowym doprowadziło wprowadzenie jej w życie. Od tej pory trzy największe miasta w Indiach czyli Bombaj, Madras i Kalkuta określane są mianem indyjskiego przemysłu filmowego czyli Bollywood. Filmy powstają głównie w języku hindi, tamilskim, bengalskim oraz w hindi przemieszanym z angielskim. Język tamilski odnosi się do produkcji filmowych w Madrasie czyli tzw. Tollywood, zaś język bengalski przypisany jest dla produkcji filmowych w Kalkucie czyli Kollywood. Rocznie w Indiach produkuje się ponad tysiąc filmów, za niewyobrażalnie duże pieniądze.
Pierwszy Indyjski film powstał w 1913 roku, mimo że było to nieme kino, to i tak widzowie byli zachwyceni. Dzięki czemu, jak na tak raczkujący przemysł, producent zyskał sobie sławę, co doprowadziło go w szybkim tępie do pozycji lidera i w przeciągu niemalże pięciu lat, nakręcił ponad 20 filmów. Od 1920 roku znacznie wzrósł wzrost bardzo wielu nowych firm zajmujących się produkcja filmów. Powstawały wtedy głównie filmy o tematyce mitologicznej, historycznej i przyrodniczej. Do indyjskich kin również zaczęły napływać filmy hollywoodzkie, głownie filmy sensacyjne, familijne i kryminały. Spotkały się one z bardzo przychylną opinią widzów. Niemalże w ciągu chwili indyjscy producenci zaczęli utożsamiać się tymi amerykańskimi ich tradycyjny strój indyjski zastąpiły eleganckie garnitury. Indyjskie filmy są zazwyczaj przeróbką kilku rożnych historii, których to doszukać się możemy z łatwością w indyjskich epopejach: Ramajanie i Mahabharatcie. Od samego początku kino indyjskie bogate jest w liczną symbolikę, mowę ciała i gesty, których to Hindusi używają w życiu codziennym. Należy jednak pamiętać że pomimo tych elementów filmy maja na celu przekazanie widzom jakiegoś specjalnego przesłania moralnego. W produkcjach bollywoodzkich nie zabraknie także patriotyzmu, dyscyplinarnych wartości rodzinnych, wszelakich tradycji oraz bogatej barwnej kultury. Dopiero w 1931 roku w Indiach wyprodukowano pierwszy film dźwiękowy, to właśnie on tak na prawdę otworzył drogę do dalszego i błyskawicznego rozwoju kinematografii. Hindusi pokochali nowa technologię kina i dzięki temu liczba produkowanych filmów rosła niewyobrażalnie szybko. Tak jak na początku roczna produkcja była szacowana do 5 filmów rocznie tak już w roku 1931 wyniosła ona ponad 300. W nieco późniejszym okresie bo zaledwie po pięciu latach zaczęły powstawać filmy kolorowe oraz pierwsze kreskówki. Zaczęto budować ogromne plany zdjęciowe często przypominające pałace królewskie pełne przepychu i bogactwa. Po roku 1945 kino indyjskie dotarło także do innych zakątków świata, co przyczyniło się do masowego przypływu turystów. Tuż na początku drugiej połowy XX wieku zmienione tematykę filmów na filmy przedstawiające prawdziwe życie. Ukazano tematykę prostytucji, posagów oraz poligamii. Początkowo ten rodzaj kina bardzo źle został odebrany, ponieważ widzowie woleli oglądać ten wyidealizowany nierzeczywisty świat. Po 1960 roku kino indyjskie zyskało wielu amerykańskich sponsorów i nowych producentów, natomiast ci indyjscy wyruszyli w świat w poszukiwaniu nowych inspiracji, planów zdjęciowych oraz w poszukiwaniu nowych zagranicznych aktorów. I tak oto 1964 roku indyjski reżyser podczas swoje wizyty w Polsce zauroczył się polską aktorka Beatą Tyszkiewicz i sprowadził ją do Indii gdzie spędziła ponad rok na planie zdjęciowym oraz na podróżach. Zagrała w jego filmie grecką księżniczkę Helenę, który nosił tytuł „Alexander i Chanakaya” . Jednakże z niewyjaśnionych przyczyn film nigdy nie trafił do kin.
W tym czasie zaczęły powstawać indyjskie komedie oraz narodziła się nowa era kina bollywoodzkiego jaką, jest po dzień dzisiejszy Masala Movie-bogata we wszystko. Nazwa pochodzi od słynnej mieszanki przypraw Masala. Historia i mitologia mieszała się z bardzo ubarwioną i wyidealizowaną rzeczywistością. Dzisiejsze produkcje to musicale melodramatyczne. Kino w Indiach jest wszechobecne, na każdym kroku słychać muzykę z filmów, a plakaty zdobią budynki i środki transportu. Fabuła zazwyczaj w tych filmach jest ta sama. Głownie przedstawia się parę młodych kochanków, którzy by być ze sobą muszą pokonać, różne przeciwności losu. Towarzyszą temu sceny wywołujące u widza potoki łez. Nie brakuje tu również scen dramatycznych i odrzucenia. Ale nie ma się co martwić na zapas, każdy bowiem film kończy się happy endem, który zazwyczaj jest jakimś nadzwyczajnym cudem lub nadzwyczajnym wydarzeniem. Oglądając taki film musimy być przygotowani na to, iż pojawią się sceny taneczne, a raczej musicalowe. Średnio jeden film zawiera od 5 do 10 takich scen. Uwaga !!! Filmy bollywoodzkie trwają nawet ponad 4 godziny. (Boyl, 2008 [film]) (Ryslinge, 2003 [film]) (Chopra, 2008) (Lipka-Chudzik, 2009)
4 . 7. Wyspa Elephanta
Indie są krajem, gdzie w wielu miejscach możemy spotkać się z niezwykłymi kompleksami świątyń wykutych w skale. Aby wystrój tych wnętrz przyniósł oszałamiająco piękny efekt Indyjscy rzemieślnicy musieli usunąć ogromne ilości skał, oraz wykazać się niebywałymi umiejętnościami.
Elephanta
Mała skalna wysepka o nazwie Elephanta leżąca w Zatoce Bombajskiej, oddalona 10 km od Bombaju której nazwa pochodzi od ogromnej rzeźby słonia, w XVI wieku dostrzeżoną w morzu przez portugalskich misjonarzy. Obecnie rzeźba słonia znajduje się w bombajskim ogrodzie zoologicznym, przeniesiono ją tam około 1815 roku. Na wyspie znajduje się grota skalna w kształcie kwadratu o boku sięgającym długości 43 metrów, w której znajduje się 26 kolumn, pochodzi z około VII wieku naszej ery została całkowicie poświęcona Trimurti posągowi buddy o trzech twarzach, jest to główne miejsce kultu na wyspie. Popiersie Śiwy o trzech twarzach mierzy sobie 6 metrów wysokości. Jest to najbardziej znacząca i najważniejsza rzeźba w tej świątyni. Twarz środkowa charakteryzuje się grubymi ustami, spokojną twarzą i pełnymi policzkami. Jest to twarz wielkiego triumfatora, obrońcy świata w królewskiej koronie. Prawa twarz Śiwy jest w istocie kobieca. Symbolizuje ona odrodzenia. Lewa zaś przedstawia Śiwę jako groźnego boga, który jest symbolem śmierci, po jego ręce wije się wąż, a we włosy ma wplątane symbole śmierci. Na ścianach w całej świątyni widnieją reliefy, które mają zachowane odpowiednie i harmonijne proporcje. Prawdziwe piękno bije od malowideł gdzie ukazane są zaślubiny Śiwy i Parwati. (Biblioteka Gazety Wyborczej, 2006) (Rzeczpospolita, 2008)