Powidła prosto z ogniska

Wykonanie

W Dolinie Dolnej Wisły, na północy Polski, na terenach pomiędzy miastami
Bydgoszcz i Grudziądz, tradycje smażenia powideł są szczególnie żywe. Na
przełomie XIX i XX wieku było na tych terenach ponad 2 tysiące sadów
przydomowych. Gospodynie smażyły dojrzałe śliwki węgierki pozbawione
pestek w ogromnych miedzianych kotłach postawionych nad paleniskiem z
drewnem liściastym. W latach 90. XX wieku udało się wskrzesić ten zwyczaj.
Do mieszania używa się znów tzw. bociana, czyli drewnianego mieszadła. Do
owoców nie dodaje się cukru, a smażenie na wolnym ogniu trwa nawet kilka
dni. Gwarowym określeniem na owoce, które przywarły do dna gara jest
„kocur”, czyli duży, mało przyjazny kot. Jedynym sposobem, aby uniknąć
wytworzenia się „kocura” jest ciągłe mieszanie w garze, co wymaga
cierpliwości i siły. Pod koniec smażenia dodaje się niewielkie ilości goździków,
soli, cynamonu i wanilii. Powidła są gotowe, gdy zaczynają odstawać od kotła,
a nabrane na łyżkę, po jej odwróceniu, nie spadają lub spadają dużymi płatami.
Na przełomie XIX i XX wieku było na tych terenach ponad 2 tysiące sadów przydomowych. Gospodynie smażyły dojrzałe śliwki węgierki pozbawione pestek w ogromnych miedzianych kotłach postawionych nad paleniskiem z drewnem liściastym.
W latach 90. XX wieku udało się wskrzesić ten zwyczaj. Do mieszania używa się znów tzw. bociana, czyli drewnianego mieszadła. Do owoców nie dodaje się cukru, a smażenie na wolnym ogniu trwa nawet kilka dni. Gwarowym określeniem na owoce, które przywarły do dna gara jest „kocur”, czyli duży, mało przyjazny kot. Jedynym sposobem, aby uniknąć wytworzenia się „kocura” jest ciągłe mieszanie w garze, co wymaga cierpliwości i siły. Pod koniec smażenia dodaje się niewielkie ilości goździków, soli, cynamonu i wanilii. Powidła są gotowe, gdy zaczynają odstawać od kotła, a nabrane na łyżkę, po jej odwróceniu, nie spadają lub spadają dużymi płatami.
Fot. Shutterstock