156. orzechy na zdrowie i co nieco o perfekcjonizmie ...

Wykonanie

Jak łatwo można się zniszczyć ? ... wewnętrznie.
Ciągłe lęki, stres, obawa przed porażką, płacz, złe myśli - to wszystko doprowadza do tego ,że moja psychika jest strasznie słaba.
Jak zauważyłyście moim tematem na blogu najczęściej jest nauka ,bo to ona doprowadza mnie do tego stanu ,czy to ona wpływa na mnie źle ? ,chęć bycia perfekcyjną - to jest problem !
Trzymajcie za mnie kciuki. Dziś kartkówki i pewnie inne niespodzianki z strony nauczycieli ...
Śniadanko na zdrowie tzn. najlepsze orzeszki - dzień bez orzechów u mnie też nie istnieje ;D
owsianka na mleku z nerkowcami ,otrębuskiem i gorzką czekoladą 85% ,cafe au lait
porridge with milk ,cashew nuts ,otrębusek and dark chocolate 85% , cafe au lait
Znalazłam bardzo fajny artykuł na ten temat i gorąco polecam poczytać ;) będę próbować walczyć z tym ,żeby nie przejmować się błahymi rzeczami ,bo nikt nie jest idealny !
Perfekcjonizm można określić jako dążenie do realizowania nierealistycznych, skrajnie wysokich wymagań wobec siebie, które w przypadku niepowodzenia może prowadzić do obniżenia poczucia własnej wartości.
Często jest uznawany za podstawowy czynnik osiągnięcia sukcesu, ale nazbyt często staje się powodem złego samopoczucia osób, które się charakteryzują tą cechą.
Predyspozycje do bycia perfekcjonistami mają przede wszystkim dzieci, których rodzice są perfekcjonistami. Także te, które nie otrzymywały miłości od rodziców bezinteresownie, ale musiały sobie na nią “zasłużyć". Jedynacy i pierworodni mają tendencję do bycia perfekcjonistami - jeśli przez całe dzieciństwo musiały być przykładem dla młodszego rodzeństwa lub “laurką" rodziców.
Pragnienie bycia najlepszym we wszystkim, co się robi, powoduje stałe niezadowolenie z osiąganych wyników. Perfekcjoniści już w dzieciñstwie uczą się, że są oceniani na podstawie tego, co osiagają. To przekonanie skutkuje stałym poszukiwaniem akceptacji ze strony innych poprzez stawianie i osiąganie trudnych do osiągnięcia rzeczy.
Ich poczucie własnej wartości nie pochodzi z wewnątrz, ale jest zależne od tego, jak są postrzegani przez innych. Dlatego też są niezwykle wrażliwi na wszelkie przejawy krytyki, bo przecież jak większość ludzi, chcą przede wszystkim być lubiani i akceptowani.
Chcąc uniknąć zagrażającej krytyki ze strony innych, starają się być jak najlepszymi.
Perfekcjonizm i postrzeganie porażek
Każdy najmniejszy nawet błąd perfekcjoniści uznają za porażkę i nawet małe potknięcie potrafi wyprowadzić ich całkowicie z równowagi i pozbawić szacunku do samego siebie.
W obliczu porażki są przekonani, że na jej popełnienie nie wpłynęły niefortunne okoliczności, ale szukają winy w sobie, w swoim braku umiejętności czy innych niedoskonałościach.
Nie uważają, że błądzenie jest rzeczą ludzką. Boją się tego, że kiedyś noga im się powinie, nie pokazują swoich słabych stron, ponieważ są przekonani, że wzbudzi to dezaprobatę lub krytykę innych. Nie zdają sobie sprawy z tego, że człowiek bez wad i słabości wydaje się nieludzki.
Poza tym, unikając porażek odcinają sobie drogę do rozwoju, uczenia się z popełnianych błędów.
Niestety to, czego wymagają od siebie, staje się także standardem oczekiwanym od innych. Perfekcjoniści są niezwykle wymagający w stosunku do swoich dzieci i partnerów. Powyższe cechy sprawiają, że trudno jest im zawierać bliskie relacje interpersonalne.
Stawianie sobie nierealistycznych celów
Perfekcjoniści nie odczuwają satysfakcji ze swoich działań. Ich bardzo wysokie wymagania wobec siebie nie wynikają z ich własnych chęci, ale z tego, co wydaje im się, że osiągnąć powinni. Nieperfekcjoniści swoje cele wyznaczają według metody "małych kroków", wspinają się powoli po drabinie osiągnięć, zważając przy tym na własne możliwości i ograniczenia. Perfekcjoniści zdają się nie myśleć, że im się coś nie uda. Zatem często podejmują się przedsięwzięć narażonych na niepowodzenie. Poza tym osoby, które nie są perfekcjonistami, czerpią radość nie tylko z końcowego efektu starań, ale z samego procesu zdobywania celu. Dla perfekcjonistów zaś, jedynym źródłem satysfakcji jest zakończony powodzeniem cel ostateczny, stanowiący o ich wartości.
Perfekcjoniści mają trudność z akceptowaniem faktu, że innym może powieść się lepiej. Jako, że stale porównują się do swoich znajomych, współpracowników czy nawet rodziny, ciężko im przyjąć fakt, że czasem mniejszym kosztem, inni osiągnęli lepsze wyniki.
Trudno im się zrelaksować - życie jest dla nich wypełnianiem powinności z listy rzeczy do zrobienia, jaką stale mają w głowie. Stale martwią się, czy aby to, co robią (a zawsze dają z siebie wszystko) jest wystarczające. Ich życie jest pasmem nie kończących się zadań, zatem radość i duma z sukcesu trwają krótko - do czasu podjęcia się nowego, odpowiednio trudnego zadania. Jeśli poniosą porażkę, niweluje ona całkowicie pamięć o wcześniejszych sukcesach.
Perfekcjoniści nie stosują wobec siebie taryfy ulgowej, nie czują się usprawiedliwieni nawet gdy ich błąd spowodowany był czynnikami zewnętrznymi, niezależnymi od nich samych. Jednocześnie nie potrafią ustalać priorytetów, wszystkie zadania są dla nich równie ważne i we wszystkie wkładają maksimum swoich możliwości.
Perfekcjonizm - jak sobie z nim radzić
Nic nie przychodzi od razu, ale systematyczna praca nad sobą pozwoli złagodzić negatywne skutki bycia perfekcjonistą. Oczywiście pierwszym krokiem do zmiany jest rozpoznanie u siebie tej predyspozycji. Później nadchodzi czas na przeciwstawienie się swoim samoobronnym zachowaniom i myślom.
Oto wskazówki, które pomogą Ci złagodzić Twoje surowe zasady postępowania:
- staraj się wyznaczać sobie cele zgodne z Twoimi potrzebami, pomyśl czego Ty chcesz a nie kieruj się tym, czego oczekują od Ciebie inni;
- kolejne cele stawiaj sobie dopiero po osiągnięciu poprzednich, stosuj do nich metodę małych kroków - staraj się dążyć do celu stopniowo;
- choć wiem, że zabrzmi to dla ciebie absurdalnie - staraj się obniżyć nieco swoje standardy - zamiast wykonać zadanie na 100 %, spróbuj zrobić coś na 80 lub nawet 70 %. To pomoże Ci zrozumieć, że gorzej wykonane zadanie nie oznacza końca świata i obniżenia Twojej pozycji w oczach innych. Nie wszystkie wyzwania wymagają Twojego udziału w najdrobniejszych szczegółach;
- ciesz się z tego co osiągasz i pamiętaj o tym co już osiągnąłeś. Skup się na “tu i teraz", nie wybiegaj zbyt daleko w przyszłość;
- naucz się odróżniać Twój wysiłek od rezultatów, końcowy efekt nie zawsze eksponuje w pełni Twoje starania;
- nie patrz na siebie i swoje sukcesy przez pryzmat sukcesów innych osób;
- nie sądź, że inni wkładają dużo mniej pracy i wysiłku w osiągnięcie podobnych do Twoich rezultatów, bo są bardziej zdolni od Ciebie;
- zaplanuj sobie czas wolny - w końcu odpocznij od stale piętrzących się zadań do zrobienia.
źródło