Koźlarz pomarańczowożółty

Wykonanie

Koźlarze o czerwonych kapeluszach to po podlasku kraśniaki. Ta nazwa obejmuje właściwie dwa gatunki czyli Koźlarza pomarańczowożółtego Leccinum versipelle i koźlarza czerwonego Leuccinum aurantiacum .
Dzisiaj opowiem Wam o pierwszym z nich czyli Koźlarzu pomarańczowożółtym bo jego znaczniej częściej spotykam podczas swoich wędrówek.
Moje dania z koźlarzami :
- Kozackie klopsiki
- Grzyby marynowane
Kapelusz koźlarza pomarańczowżółtego osiąga średnicę do 20 cm. Początkowo kulisty, półkulisty, potem rozpościera się i robi poduchowaty. Powierzchnia naga, matowa, delikatnie filcowa w kolorze żółtopomarańczowym, ochrowym, pomarańczowoczerwonym. W okresach suchych i jeśli rośnie na stanowisku nasłonecznionym może bardzo blaknąć. Skórka lekko wystaje poza krawędź kapelusza.
Rurki koloru brudnosiwego, u młodych osobników krótkie, ale potem przyrastają i wydłużają się. Pory siwe, za młodu z oliwkowym a potem szarym albo żółtawym odcieniem.
Trzon wysoki do 22 cm i 7 cm gruby. Mocny, gruby, beczułkowaty, później walcowaty i zwężający się ku górze. Na białej powierzchni pokryty gęsto drobnymi brązowoczarnymi łuseczkami. Po uciśnięciu albo uszkodzeniu purpurowosinieje, przy podstawie sinozielenieje.
Miąższ zwarty, twardy. U starych owocników w kapeluszu robi się gąbczasty a w trzonie drewnieje. Koloru białego, ale po przecięciu przebarwia się najpierw fioletowawo a następnie czernieje. Smak i zapach słabe, ale przyjemne.
Koźlarz pomarańczowożółty żyje w mikoryzie z brzozą więc spotkamy go zawsze w jej towarzystwie. Wyrasta w lasach liściastych i mieszanych, od czerwca do października.
Koźlarze pomarańczowożółte to smaczne grzyby jadalne. Można je dusić, gotować a nawet suszyć chociaż podczas suszenia czernieje. Małe, twarde sztuki nadają się do marynowania, jednak robią się szare.
To gatunek chętnie zbierany bo bardzo rzadko ma zaczerwiony miąższ. Starsze owocniki mogą mieć larwy owadów w grubej warstwie rurek, ale ta da się oddzielić.
źródło : B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
M. Fluck „Atlas grzybów. Oznaczanie, zbiór, użytkowanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007