Wykonanie
Piestrak jadalny, piestrówka, Choiromyces meandriformis to
grzyb z rodziny truflowatych - taka nasza polska
trufla. Nie dorównuje smakiem ani aromatem
truflom prawdziwym, ale za to można go u nas znaleźć chociaż występuje raczej rzadko.Przyznam, że sama jeszcze nie zbierałam piestraków i zdjęcia pochodzą od koleżanki Doroty, która natrafiła na nie i zebrała na Orawie . Od niej też dostałam poza zdjęciami trochę ususzonych owocników, z których postaram się za zimą coś dobrego przygotować.
Owocniki Piestraka jadalnego wyglądają jak nieduże
ziemniaki. Są bulwiaste, kuliste, nieregularne, dorastają do 12 cm średnicy. Nie posiadają ani trzonu ani kapelusza. Nie mają wyraźniej skórki a wierzchnia warstwa bulwy bywa gładka albo spękana i bardzo często ponadgryzana przez
ślimaki. Koloru szarobiałego, ochrowożółtego, brązowawego, różowawobrązowego.Wnętrze owocnika pełne, marmurkowate z białymi żyłkami. Za
młodu białokremowe, kremoworóżowe, później cielistobrązowawe, orzechowobrązowe.Miąższ twardy, jędrny, nieco łykowaty. Zapach intensywny, słodkawy, przypominający zapach gotowanej
kukurydzy. Smak delikatny.Piestraki jadalne rosną od lipca do października. Można szukać ich w podgórskich i górskich lasach liściastych oraz iglastych. Preferują podłoże gliniaste i ilaste oraz towarzystwo buków. Piestraki wyrastają pod ziemią, w rozproszeniu, czasami gniazdowato po kilka sztuk. Czasami rosną tak płytko pod powierzchnią, że część owocnika, najwyżej 1/3 całości, wystaje na powierzchnię i wtedy łatwiej go wypatrzeć.Piestrak jadalny to jak wskazuje nazwa gatunek nadający się do spożycia i bardzo smaczny. Jednak powinien być poddany obróbce cieplnej bo zjedzony na surowo może powodować biegunkę. Piestraki można gotować, smażyć albo suszyć i dopiero w takiej postaci dodawać do przyrządzanych dań.źródło :B. Gumińska, W. Wojewoda "
Grzyby i ich oznaczanie", PWRiL, Warszawa 1985E. Gerhardt "
Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik", KDC, Warszawa 2006
