Wykonanie
Najpierw przeczytałam książkę, a później obejrzałam film, a może to było odwrotnie? Zresztą czy to teraz ważne? Ważne jest, że zrodziło się marzenie, marzenie które musiało się kiedyś spełnić. Wiedziałam, że kiedyś muszę zobaczyć to miasteczko, w którym zamieszkała autorka książki i bohaterka filmu "Pod słońcem Toskanii". Jeżeli jeszcze nie widzieliście filmu, lub nie czytaliście książki to koniecznie musicie to nadrobić. Koniecznie musicie poznać Frances Mayes i koniecznie musicie zakochać się w Cortonie.
Cortona została wzniesiona 3000 lat temu przez Etrusków, do dziś zachowały się oryginalne
mury miasta, które zazdrośnie strzegą tego co w środku. Miasto rozkwitło w swej
krasie w XII i XIII wieku. Miasto nieprzerwanie lśniło na
mapie Toskanii, tracąc na blasku dopiero po II Wojnie Światowej, jednak złote lata powróciły, za sprawą filmu i książki miasto przeżyło kolejny bum ekonomiczny. Cortona obudziła się, niczym śpiąca królewna, z długiego snu. Obudzić się musiała, bo jak tu spać przy tych wszystkich hałaśliwych turystach z całego świata, którzy chcieli zobaczyć miejsce w którym Frances Mayes wypisywała kartkę dla znajomego z autobusu, kupiła dom, który tak pięknie wyremontowali jej polscy budowlańcy. Jak
grzyby po deszczu pojawiły się eleganckie restauracje, kolorowe sklepy z pamiątkami i galerie sztuki oraz bankomaty i ruchome schody dla leniwych.
Wspinając się uliczkami w górę , drepcząc po schodach i skośnie opadających chodnikach obiecałam sobie, że następnym razem bardziej rozsądniej
będę dobierać swoje marzenia. Zdawało mi się, że wspinaczka nie ma końca.
Doszliśmy do głównego placu, rozejrzałam się dookoła i jedyne co mi przyszło do głowy to - co jest do cholery? - takie małe? - a gdzie zakonnice z lodami? Wyobrażałam sobie, że główny plac będzie większy, wieża zegarowa wyższa, a schody szersze. Cortona rozczarowała, albo może ja nie byłam jeszcze gotowa, żeby zobaczyć ją w pełnej
krasie. A może to Etruskowie tak bardzo strzegą swojej perły, że trzeba wkraść się w ich łaski, żeby dostać klucz do zaczarowanego świata? Ja w to wierzę, wy nie musicie, ale jedno jest pewne, Cortony nie można zwiedzać na szybko, trzeba posiedzieć na schodach, trzeba wsłuchać się w bijące dzwony na wieży.
Trzeba się wspinać wyżej i dalej , zadzierać głowę w poszukiwaniu ukrytych kapliczek, pięknych doniczek, szukać wzrokiem kolejnej dzwonnicy. Trzeba zajrzeć do pustego kościółka, uchylić niedomknięte drzwi, pogładzić
mury, nabrać oddechu .Samotne ławki zapraszają do odpoczynku, ozdoby przed domami pobudzają wyobraźnie, pranie na sznurkach pławi się w promieniach słońca, niedomknięte okiennice..........Rozczarowanie mija, rodzi się fascynacja. Cortona właśnie zarzuciła
sieci.....
Cortona złowiła kolejną ofiarę, ja już się nigdzie nie śpieszę, świat się zatrzymał, liczy się tu i teraz. Spoglądam na Sznupka i widzę, że jemu już tęskno za tym spokojem.Odpływamy we własnych myślach.....Widok ponad dachami Toskanii zostanie z nami na zawsze. Jak dobrze być razem.....
Młoda para zmierza do ratusza, ręka w rękę. Czy oni też czują
magię tego miejsca czy są zbyt zajęci sobą? Gdzie będą za lat dwadzieścia? Czy Cortona przyniesie im szczęście?
Starsza pani
siedzi przy stoliku od dłuższej chwili. Ubrana na czarno, czyżby wdowa? Nie wygląda na nieszczęśliwą, raczej na zamyśloną. Nawet kelner jej nie zaczepia, nie chce przeszkadzać, widać, że nie na
kawę tu przyszła. Może to tu przyprowadził ją mąż na pierwszą randkę? Może na tych schodach wyznawali sobie miłość? Jak po włosku jest, kocham Cię?
Czy Amerykanka w kapeluszu i różowym szalu przyjechała tu, aby spełniać swoje marzenia, rozpocząć nowe życie, znaleźć włoskiego kochanka? Ile
razy robiła już zakupy w tej galerii? Jakie ma
plany na wieczór? Czy samotność w Cortonie boli mniej, a nadzieja krzyczy głośniej? Pewnie tak!
Dzień był długi, pełen wrażeń i ciężkiej wspinaczki, zasłużyliśmy na
wino i zasłużyliśmy na
lody. Lodziarnia nazywa się Dolce
Vita, a
wino jest za darmo. Czy życie nie jest piękne?
CDN.....
