Wykonanie
Gołąbek grynszpanowy Russula aeruginea to jeden z gatunków
grzybów, który znam od dziecka . Zbierałam go z Babcią w sosnowo-brzozowych lasach jakich na Mazowszu dużo. Babcia mówiła na niego gołąbek siwy albo betka. A gołąbki to ogólnie trudny temat bo jest ich bardzo wiele odmian i nie wszystkie jadalne. Przyznam, że znam dobrze tylko kilka więc większości po prostu nie zbieram.Wybaczcie, że pokazuję Wam na razie tylko jedno zdjęcie tego gatunku, ale postaram się to wkrótce uzupełnić.W przepisie na Gołąbki z patelni wykorzystałam inny gatunek, ale gołąbki grynszpanowe można przyrządzić w taki sam sposób albo dorzucić je do sosu czy potrawki z mieszanki różnych
grzybów.
Kapelusz gołąbka grynszpanowego dorasta do 10 cm średnicy. Początkowo jest półkulisty, z
wiekiem rozpościera się do prawie płaskiego, z lekkim zagłębieniem na środku. Ma kolor zielonkawy, oliwkowozielony albo żółtawozielony, w jaśniejszym lub ciemniejszym odcieniu. Zwykle jest jednolicie wybarwiony, ale czasami ku brzegom jaśnieje lub zupełnie
traci kolor. Powierzchnia kapelusza gładka, naga. Lśniącą skórkę można ściągnąć prawie do samego środka. Po deszczu może być lepki. Brzeg wydaje się karbowany od prześwitujących blaszek.Blaszki od
spodu kapelusza są gęste i cienkie, za
młodu białe a
potem kremowe.Trzon gołąbka grynszpanowego dorasta do 8 cm wysokości. Jest walcowaty, pełny, biały i błyszczący. Z
wiekiem robi się w środku watowaty, na powierzchni pomarszczony a przy podstawie ma rdzawe plamki.Miąższ biały, przy uszkodzeniach albo z
wiekiem może nabierać rdzawych odcieni. Początkowo jędrny, kruchy, szczególnie w kapeluszu. Później
traci jędrność i robi się jakby watowaty, suchy. Smak łagodny, czasami nieco piekący. Zapach niewyraźny.Gołąbki grynszpanowe rosną od czerwca do października. Można je spotkać w całym
kraju, szczególnie w lasach sosnowych gdzie rosną też brzozy albo w lasach mieszanych i liściastych. Lubią też świerczyny. Bywa, że pojawiają się pod pojedynczo rosnącymi drzewami, w trawie wokół nich.Gołąbki białozielone to
grzyby jadalne, ale używa się ich raczej jako
grzybów domieszkowych czyli łącząc z innymi gatunkami. Zjadając zbyt dużą ich ilość albo surowe czy niedokładnie ugotowane
grzyby możemy nabawić się mdłości a nawet wymiotów. Ponieważ są bardzo kruche i bez szczególnego smaku to niewiele osób je zbiera. W koszu pełnym innych skarbów po prostu się kruszą więc czasami lepiej zostawić je w lesie.źródło : P.Skoubla "Wielki atlas
grzybów", Elipsa, Poznań 2007B. Gumińska i W. Wojewoda "
Grzyby i ich oznaczanie" E. Gerhardt -
Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
